Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από την εκλογική Νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις 4 Οκτωβρίου 2009. Δύο χρόνια προσπάθειας αντιμετώπισης της Κρίσης, που κληρονόμησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.Δύο χρόνια, που η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού (μισθωτοί, συνταξιούχοι, νέοι) σηκώνει το βάρος της προσπάθειας Δημοσιονομικής Εξυγίανσης της χώρας. Αυτό συντελείται μέσω μίας άνευ προηγουμένου περικοπής μισθών και συντάξεων, αλλά και μίας υψηλής φορολόγησης των εισοδημάτων των Ελεύθερων Επαγγελματιών, την ίδια στιγμή που στο όνομα της Εθνικής Προσπάθειας, αναιρούνται κατακτήσεις δικαιωμάτων δεκαετιών και συκοφαντούνται και απαξιώνονται συλλογικότητες, αναγκαίες και χρήσιμες για τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Αυτά τα δύο χρόνια σκληρών και επώδυνων θυσιών, δεν φαίνεται να έχουν πείσει τον Ελληνικό Λαό για την αποτελεσματικότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Δεν έχουν πείσει τον Ελληνικό Λαό, ότι υπάρχει «φως στο τούνελ». Γιατί η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι κρίση δημοσιονομική, αλλά κρίση πολιτική, η οποία οδήγησε στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Ελλάδας.
Το πολιτικό σύστημα, που εγκαθίδρυσε η Μεταπολίτευση, μπορεί αφενός να εγκαθίδρυσε την μακροβιότερη περίοδο πολιτικής σταθερότητας στην Πατρίδα μας, αφετέρου όμως γέννησε μία σειρά στρεβλώσεων. Στρεβλώσεις, οι οποίες πυροδότησαν την κρίση την οποία σήμερα βιώνουμε.
1) Δημιούργησε ένα συγκεντρωτικό και σπάταλο κράτος. Ένα κράτος, που εξελίχθηκε σε εχθρό κάθε παραγωγικής προσπάθειας της Χώρας. Ένα κρατικό τομέα στην οικονομία, που ενώ διαθέτει τεράστιες δυνατότητες και απεριόριστους ανθρώπινους πόρους, δεν μπορεί να συμβάλλει στην παραγωγική προσπάθεια του Έθνους.
2) Διαστρέβλωσε το νόημα ύπαρξης συλλογικοτήτων, απαραίτητων για τη λειτουργία της Δημοκρατίας στην καθημερινότητα της, όπως ο Συνδικαλισμός. Έτσι, θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να διασφαλίζουν τη συμμετοχή των πολιτών στο σύστημα λήψης αποφάσεων, στην καθημερινή και ομαλή λειτουργίας της Δημοκρατίας, μετατράπηκαν, σταδιακά και κατά τη λειτουργία τους, σε κατεστημένα ιερατεία, διακρινόμενα από έναν αυτισμό, που διευκολύνει σήμερα τον ευτελισμό και εν τέλει την κατάργησή τους.
3) Η προσπάθεια δημιουργίας ενός αποκεντρωμένου κράτους, ευτελίστηκε στη δημιουργία δομών αποκέντρωσης, που λαμβάνουν αρμοδιότητες χωρίς αντίστοιχα έσοδα. Δομών, που μέσα σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας, με την εξαίρεση λαμπρών παραδειγμάτων, παράγουν χρέη, ελλείμματα και πολλές φορές σκάνδαλα. Πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νόμος «Καλλικράτης» και η αδυναμία εφαρμογής του στην καθημερινότητα, λόγω του πρόχειρου σχεδιασμού και της μη πρόβλεψης πόρων.
4) Το δικαίωμα στην εργασία, που έχει υποχρέωση η Πολιτεία να διασφαλίζει για τις επόμενες γενιές, μετατράπηκε, στην πορεία, σε ένα πλέγμα πελατειακών σχέσεων, που διασφάλιζε την πρόσβαση στο σπάταλο δημόσιο, για τους πολίτες, αφού η Μεταπολιτευτική Ελλάδα έχασε κάθε στοίχημα ανταγωνιστικότητας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμη και οι λαμπρές προσπάθειες εφαρμογής ενός συστήματος αξιοκρατικών προσλήψεων στο Δημόσιο τομέα, όπως ο νόμος «Πεπονή», φαλκιδεύτηκαν και υπονομεύτηκαν.
5) Το κομματικό σύστημα, και τα ελπιδοφόρα με τη λαϊκή συμμετοχή μαζικά κόμματα και κινήματα, μετατράπηκαν, από τη δεκαετία του 90’ και έπειτα, σε γραφειοκρατικές δομές, που υποτάσσονται είτε στον εκάστοτε αρχηγό, είτε σε χρεωκοπημένα και ξεπερασμένα ιερατεία, χωρίς καμία εξαίρεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου