«Διαίρει και βασίλευε»

ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΩΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΟΛΥΣΥΖΗΤΗΜΕΝΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΑΡΧΑΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ (ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΝΤΩΝ & ΜΗ) ΚΥΒΕΡΝΗΤΩΝ ΨΥΧΩΝ - ΗΓΗΤΟΡΩΝ.

 ΕΔΩ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ "ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ" ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ, ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΥΘΥΝΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ.

 

 1. Πλωρίτης, Μάριος (ΒΗΜΑ : http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=86936 )

Αν σε ώρες κρίσιμων «εθνικών» ή εσωκομματικών προβλημάτων, φοριούνται επιδεικτικά τα άμφια της ενότητας, δεν παύει να κρύβεται πίσω τους το αντερί που λέγεται «Διαίρει και βασίλευε». Ολοι εξαίρουν τα αγαθά της ομόνοιας και τα ολέθρια της διχόνοιας, αλλά και όλοι ξέρουν τις ακατονόμαστες χάρες της διχοστασίας, και ουκ ολίγοι τις χαίρονται ­ είτε την έχουν προκαλέσει οι ίδιοι, είτε επωφελούνται απ' την εισβολή της. Προπάντων, εκείνοι που, λογικά, θα είχαν λιγότερες ελπίδες να επικρατήσουν, αν δεν μαλλιοτραβιούνταν οι «επικρατέστεροι»... Παλιά αλήθεια, που την είχε πρωτοεκφέρει ο αθηναίος κωμικός ποιητής Κρατίνος, πρόδρομος του Αριστοφάνη: «Εν δε διχοστασίη και Ανδροκλέης πολεμαρχεί» ­ «οταν πέφτει διχόνοια, κυβερνά ακόμα κι ο Ανδροκλής» ­ ένας πολιτικός και δημαγωγός που, ανάμεσα στ' άλλα, είχε κατηγορήσει τον Αλκιβιάδη πως χλεύασε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Αλλά ο Αλκιβιάδης μάς ξαναφέρνει στο «Διαίρει και βασίλευε», γνωστό και με την τριπλή λατινική εκδοχή του: «Divide et impera», «Divide ut imperas» (... για να βασιλέψεις), «Divide ut regnes». Αγνωστος είναι ο γεννήτωρ του «σοφού» αυτού αξιώματος, αλλά πολύ γνωστοί οι εφαρμοστές του: Η ρωμαϊκή Σύγκλητος το ακολούθησε στην πρακτική πολιτική της ­ και, χάρη σ' αυτό, ο μικρός εκείνος λαός της Ιταλίας κατάκτησε τον κόσμο, διαιρώντας τους αντιπάλους του και καταβάλλοντάς τους έναν-έναν... Αργότερα, το έκανε ρητά έμβλημά του ο Λουδοβίκος 11ος της Γαλλίας (1423-83), προπάντων στις δοσοληψίες του με τους «ευγενείς» ­ που, τελικά, τους εκμηδένισε ολότελα. Αλλά καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα: Αντί για τον γάλλο βασιλιά, το αξίωμα αυτό χρεώθηκε από πολλούς στον «καταχθόνιο» Μακιαβέλλι ­ έστω κι αν ο φλωρεντίνος πολιτικός και συγγραφέας (45 χρόνια νεότερος απ' τον Λουδοβίκο), δεν το είχε διακηρύξει ποτέ. Τόνιζε, αντίθετα, πως «Ο λαός ενωμένος είναι δυνατός, χωρισμένος είναι αδύναμος» (από εκείνον, φαίνεται, πάρθηκε το σύνθημα των διαδηλώσεων και πορειών, «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος»...). Και μνημόνευε το χωρίο του Τίτου Λίβιου, «Ολοι μαζί ήταν γενναίοι, μα όταν άρχισε ο καθένας να σκέφτεται τον δικό του κίνδυνο, έγιναν δειλοί και πειθήνιοι»1. Εκεί, όμως, όπου το αξίωμα θριάμβευσε ήταν η Αγγλία. Και πρώτος ανάδοχός του στάθηκε ο καρδινάλιος Γούλσυ (Wolsey), αρχιεπίσκοπος της Υόρκης και πρωτοσύμβουλος του γυναικοφάγου βασιλιά Ερρίκου 8ου. Βλέποντας πως η Ισπανία και οι γερμανοί Αψβούργοι είχαν μονιάσει και κυριαρχούσαν στην Ευρώπη παραμερίζοντας την Αγγλία, ο δαιμόνιος καρδινάλιος θυμήθηκε το «Διαίρει και βασίλευε» και, εκεί στις αρχές του 16ου αιώνα, χάλκευσε το περιβόητο από τότε δόγμα της «ισορροπίας των δυνάμεων». Ηγουν: «Πρέπει να εμποδίζουμε κάθε ευρωπαϊκό κράτος να γίνεται πολύ δυνατό, και να φροντίζουμε να διατηρούμε δύο ομάδες κρατών περίπου ισοδύναμες, υποστηρίζοντας πότε τη μια και πότε την άλλη, και μην αφήνοντας καμιάν απ' αυτές να υπολογίζει με βεβαιότητα στη συνεχή υποστήριξη της Αγγλίας»2. Το δόγμα αυτό ­ ποιος δεν το ξέρει; ­ στάθηκε, από τότε, ο Πολικός Αστέρας της αγγλικής πολιτικής, συμπληρωμένο μ' ένα άλλο, εξίσου «συνετό»: «Ο πιο επίφοβος εμπορικός αντίπαλος, πρέπει να θεωρείται και ο κυριότερος πολιτικός εχθρός»... Οπερ έδει δείξαι... Και, εδώ, ξαναγυρίζουμε στους «προγόνους» μας: Γιατί τον άγγλο καρδινάλιο τον είχε προλάβει, 19 αιώνες πριν, ο Αλκιβιάδης: Την ώρα της μοιραίας εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία που ο ίδιος είχε υποκινήσει, εκείνος ο πιο αμφιλεγόμενος και «χαρισματικός» αρχαίος πολιτικός, κατηγορήθηκε για ιεροσυλία και, αντί να γυρίσει στην Αθήνα και ν' απολογηθεί, κατέφυγε στους «αιώνιους» αντιπάλους της πατρίδας του, τους Σπαρτιάτες. Οπου και έγινε «λακωνικότερος των Λακώνων», δίνοντάς τους πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές για τον πόλεμο κατά της πατρίδας του ­ ενώ, παρεμπιπτόντως, «αποπλανούσε» στα κρυφά τη γυναίκα του βασιλιά Αγι, αφήνοντάς την και έγκυο... Αλλά δεν άργησε να προδώσει και τους καινούργιους «φίλους» του και, δραπετεύοντας απ' τις όχθες του Ευρώτα, βρήκε άσυλο στον πέρση σατράπη Τισαφέρνη. Με αντάλλαγμα ­ τι άλλο; ­ συμβουλές εναντίον και των δύο Ελλήνων αντιμάχων, της Σπάρτης ου μην αλλά και της Αθήνας! Συμβουλές που αποτελούν σχεδόν κατά λέξη πρόπλασμα του αξιώματος του Γούλσυ: «Συμβούλευε ­ λέει ο Θουκυδίδης ­ τον Τισαφέρνη να μη βιαστεί να τελειώσει τον (πελοποννησιακό) πόλεμο, να μη φέρει τα φοινικικά πλοία που ετοίμαζε (για τους Σπαρτιάτες), ούτε να προσφέρει χρήματα για περισσότερους Ελληνες μισθοφόρους. Και τούτο για να μη δώσει στον έναν αντίπαλο (τη Σπάρτη) την κυριαρχία και στη στεριά και στη θάλασσα. Αλλ' αντίθετα, ν' αφήσει την κυριαρχία μοιρασμένη στους δυο αντιπάλους (στην Αθήνα τη θάλασσα, στη Σπάρτη την ξηρά), ώστε να μπορεί ο πέρσης βασιλιάς (ο Δαρείος Β'), όταν τον ενοχλεί ο ένας τους, να ξεσηκώνει τον άλλον εναντίον του» (... «έχειν δ' αμφοτέρους εάν δίχα την αρχήν, και βασιλεί εξείναι αεί επί τους αυτούς λυπηρούς τους ετέρους επάγειν»). «Αν όμως ­ συνέχιζε τη συλλογιστική του ο Αλκιβιάδης ­ ο ένας απ' τους δυο έχει την απόλυτη κυριαρχία στην ξηρά και τη θάλασσα, τότε ο βασιλιάς δεν θα έβρισκε συμμάχους για να γκρεμίσει αυτή τη μεγάλη δύναμη, εκτός αν αποφάσιζε ν' αναλάβει μόνος του τον αγώνα εναντίον της, με μεγάλα έξοδα και κινδύνους. Το πιο απλό ­ συμπέραινε ο συμβουλάτορας ­ το πιο οικονομικό και το πιο σίγουρο, θα ήταν ν' αφήσει τους Ελληνες ν' αφανίζονται αναμεταξύ τους» («Ευτελέστερον δε τάδ' είναι βραχεί μορίω της δαπάνης και άμα της μεθ' εαυτού ασφαλείας, αυτούς περί εαυτούς τους Ελληνας κατατρίψαι»3). Οπως κι έγινε και γίνεται πάντα... Δεν ξέρουμε αν ο ευρυμαθής Γούλσυ είχε ακουστά την περινούστατη αυτή κατήχηση. Πράγμα απίθανο, αφού, στον καιρό του, ο Θουκυδίδης ήταν μάλλον άγνωστος, ενώ ο Πλούταρχος, που βιογράφησε τον Αλκιβιάδη, δεν μεταφράστηκε στ' αγγλικά παρά μισόν αιώνα μετά τον θάνατο του καρδινάλιου4. Ετσι ή αλλιώς, τα «μεγάλα πνεύματα» συναντήθηκαν, άλλη μια φορά. Εκτός από τα μεγάλα ελληνικά πνεύματα, που δεν διδάχτηκαν τίποτα απ' τις συνέπειες της αλκιβιάδειας συμβουλής, και της διχόνοιας γενικότερα. Αντίθετα, ο Γούλσυ δίδαξε όχι μόνο τους συμπατριώτνες και διαδόχους του, αλλά και όλους τους μεγάλους και μικρούς όλων των χωρών και των καιρών, που εφάρμοσαν κι εφαρμόζουν το αξίωμα κατά γράμμα και κατά κόρον. Ετσι, η «ισορροπία δυνάμεων», παράγει ατέρμονες ανισορροπίες δυνατών και αδύναμων, δικαίων και αδικιών, «κοινών» λαών και «περιούσιων» τοιούτων... Ωστόσο, ο Γούλσυ άφησε και μιαν άλλη υποθήκη ­ αν, τουλάχιστον, πιστέψουμε τον Σαίξπηρ, που έκανε τον καρδινάλιο ένα απ' τα κύρια πρόσωπα του τελευταίου έργου του, «Ερρίκος 8ος». Ο ελισαβετιανός δραματουργός τον ζωγραφίζει με διόλου ρόδινα χρώματα: τον δείχνει αρχομανή, διπλοπρόσωπο, μηχανορράφο, εκδικητικό, άπληστο για χρήμα και τιμές, μισόδημο και μισητό στον αγγλικό δήμο. Πριν απ' το τέλος του, ωστόσο, μετανιωμένος για όσα έπραξε, ο Γούλσυ θα «αποχαιρετήσει τα μεγαλεία», σ' έναν μονόλογο που είναι και το πιο γνωστό χωρίο του έργου (παραθέτω δύο αποσπάσματα): «.. Χαίρε! χαίρε για πάντα, μεγαλείο μου! Ετσι είν' του ανθρώπου ο βίος: σήμερα πετάει τ' αβρά φύλλα των ελπίδων, αύριο τ' άνθη και φορεί πυκνές τις προφαντές τιμές απάνω του· την τρίτη μέρα πέφτει πάγος, πάγος φονικός· κι ενώ θαρρεί, ο μωρόπιστος, πως σιγουρότατα το μεγαλείο του ωριμάζει, του παγώνει τη ρίζα και τότε πέφτει, όπως εγώ (...) Μάταιη επίδειξη και δόξα αυτού του κόσμου, σε μισώ: η καρδιά μου νιώθω ξανανοίγει. Ω, τι άθλιος που 'ναι ο φτωχός που κρέμεται απ' την εύνοια των ηγεμόνων!... »5 Και ο νοών νοείτω... 1. Διατριβές πάνω στην πρώτη δεκάδα του Τίτου Λίβιου. Βιβλ. Α', 57. - 2. Βλ. ενδεικτικά, Α. L. Morton, Α People's History of England, Λονδίνο 1938, 1968, σελ. 177-8. - 3. Η', 46, 2-4. Βλ. και Πλουτάρχου, Αλκιβιάδης, 25,1. Και J. De Romilly, Αλκιβιάδης, μετάφρ. Αθ-Μπ. Αθανασίου - Κ. Μηλιαρέση, Αστυ 1995, σελ. 154. - 4. Ο Γούλσυ πέθανε το 1530. Τον Πλούταρχο μετάφρασε στα γαλλικά ο Jacques Amyot το 1559 κι απ' αυτή τη μετάφραση τον μετέφερε στα αγγλικά ο Thomas North, το 1779. - 5. Πράξη Γ', σκηνή 2. Μετάφρ. Β. Ρώτα-Β. Δαμιανάκου, Ικαρος 1972. Υ.Γ. Και αφού ο λόγος για τον Σαίξπηρ, ας μου επιτραπεί μια παρατήρηση-διόρθωση: Στο ένθετο του «Βήματος» για τα Βιβλία (23.3) και στο άρθρο του κ. Ν. Μπακουνάκη για το βιβλίο της Βιβιάν Φορρεστέ «Η οικονομική φρίκη» (σελ. 16), γράφεται πως η γαλλίδα συγγραφέας «κάνει αναφορά... στον Σαίξπηρ, ιδιαίτερα στην περίφημη φράση του Αριελ «η κόλαση δεν υπάρχει, όλοι οι δαίμονες είναι εδώ». Ετσι, παρουσιάζεται ο Σαίξπηρ σαν πρόδρομος της επίσης περίφημης φράσης του Σαρτρ στο «Κεκλεισμένων των θυρών»: «Η κόλαση είναι οι άλλοι». Η σαιξπηρική φράση, όμως («Τρικυμία», Α' Πράξη, σκηνή 2, στίχος 214), είναι διαφορετική: ο Αριελ, ιστορώντας στον Πρόσπερο το ναυάγιο του πλοίου του αδερφού του, επαναλαμβάνει την κραυγή του Φερδινάνδου, καθώς αυτός πηδούσε στη θάλασσα: «Hell is empty, and all the devils are here!», μ' άλλα λόγια: η φρίκη της θύελλας ήταν τόση που λες και όλοι οι δαίμονες έφυγαν απ' την κόλαση κι ήρθαν εδώ. Ετσι την μεταφράζουν και ο Β. Ρώτας («Ο Αδης άδειασε, κι είναι όλοι εδώ οι διαβόλοι») και ο Ν. Προεστόπουλος («Η κόλαση άδειασε, κι οι διαόλοι όλοι μπήκαν εδώ») και ο Τ. Ρούσσος («Η κόλαση έχει αδειάσει, κι εδώ όλοι οι σατανάδες συναχτήκαν»). Θα ήταν, άλλωστε, πολύ περίεργο ν' αρνιόταν ο Σαίξπηρ την ύπαρξη της κόλασης, σε μια εποχή τόσο θεοσεβούμενη, όπως η δική του. Θα κινδύνευε να τον πάρουν οι επίγειοι διαβόλοι...

2. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΟΥΡΑΚΗΣ 18/05/2015 (http://www.matrix24.gr/2015/05/dieri-ke-vasileve/)

Και τώρα τι; Η νέα Κυβέρνηση επιχείρησε να είναι συνεπής με τις προεκλογικές της εξαγγελίες και φρόντισε να τις υιοθετήσει άμεσα, αν και είχε μπροστά της «ανοιχτή» μία διαπραγμάτευση  με τους «θεσμούς» ώστε να εξασφαλίσει χρήματα που θα επέτρεπαν στην οικονομία να «κυλήσει» ομαλά χωρίς αναταράξεις.

Τι έκανε λοιπόν; Προχώρησε στην επαναπρόσληψη των καθαριστριών και των εργαζομένων της ΕΡΤ, χωρίς ίσως να υπολογίσει ότι έτσι «άνοιγε» τον «ασκό του Αιόλου» για απαιτήσεις από άλλες ομάδες απολυμένων που την «στήριξαν».  Και βέβαια για  να «διευρύνεις» το Δημόσιο χρειάζεσαι και χρήματα.
Υιοθέτησε νέες ρυθμίσεις για εξόφληση χρεών προς το Δημόσιο σε 100 δόσεις με την διαγραφή προσαυξήσεων και προστίμων, επιτρέποντας να μπουν σε αυτές και φορολογούμενοι με χρέη άνω του 1 εκατ., χωρίς ίσως και πάλι να υπολογίσει πως θα τις αξιοποιήσουν για να «καθαρίσουν» με την Εφορία ακόμη και πρόσωπα που θεωρήθηκαν «σύμβολα» της φοροδιαφυγής και του προκλητικού πολυτελούς βίου με «λεφτά των άλλων» …όπως και έγινε.
Υποσχέθηκε κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις, επαναφορά του 13ου μισθού, αλλά και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, χωρίς ίσως και σε αυτή την περίπτωση να υπολογίσει ότι εάν αυξήσει τα έξοδα και μειώσει τους φόρους η εξίσωση… δεν βγαίνει.
Και επειδή η εξίσωση δεν βγαίνει, εκεί «πατούν» οι δανειστές και ζητούν «πειστικά» μέτρα: Και όταν η Κυβέρνηση τους μιλά για πάταξη της φοροδιαφυγής που θα φέρει «πλούσια» έσοδα στον κρατικό κορβανά -με δράσεις που ως επί το πλείστον ήταν προγραμματισμένες βάσει Μνημονίου να γίνουν- αλλά και με «σκέψεις» για νέες περαιώσεις –μέσω των οποίων θα «βαφτιστούν» νόμιμοι οι «φοροφυγάδες» που έκαναν το «μαύρο χρήμα» τους «κομπόδεμα»- οι «θεσμοί» κουνάνε το κεφάλι μονολογώντας «τα ακούσαμε και από τους άλλους».
Είτε λοιπόν η Κυβέρνηση  δεν τα σχεδίασε και πολύ καλά τα πράγματα δεδομένου ότι όπως και να τα δεις το πλάνο μοιάζει παλαιάς κοπής βγαλμένο όμως από εποχές που το χρήμα έρεε, είτε ίσως υπολόγιζε ότι οι δανειστές φοβούμενοι τις αναταράξεις «θα κάνουν πίσω» και θα στρώσουν και το «κόκκινο χαλί»…
Μακάρι οι υπολογισμοί της να της βγουν.. και μακάρι -για αυτή την χώρα- οι πιστωτές να κάνουν πίσω και να αρχίσουν να δίνουν τα λεφτουδάκια τους για να αναμορφώσουμε το …Δημόσιο.
Όμως τα πράγματα μοιάζει να έχουν πάρει μια διαφορετική τροπή και μέσα στην κοινωνία: Η εμμονή της νέας Κυβέρνησης να δείχνει πως βασικό της μέλημα είναι πως θα κάνει μεγάλο και τρανό το κράτος (χωρίς όμως να έχει λεφτά στο Ταμείο και χωρίς παράλληλα να έχει παρουσιάσει ένα σχέδιο για το πώς θα μπορούσαν να ενισχυθούν οι παραγωγικές δομές της χώρας) φαίνεται να «διχάζει» τους πολίτες σε ένα διαφορετικό επίπεδο από εκείνο το γνωστό «μνημονιακός» και «αντιμνημονιακός»…
Η κοινωνία -για όποιον συζητά και λίγο με τον κόσμο- μοιάζει πλέον να «χωρίζεται» σε  απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα και σε υπαλλήλους του δημοσίου: Οι μεν πρώτοι εργοδότες και υπάλληλοι βιώνουν καθημερινά την αβεβαιότητα της παρατεταμένης διαπραγμάτευσης και δεν γνωρίζουν εάν αύριο θα είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν σε ένα πιθανό «ατύχημα», δεδομένου ότι κανένας σχεδιασμός της Κυβέρνησης δεν μοιάζει να τους περιλαμβάνει…
Οι δεύτεροι επίσης αγωνιούν, αλλά μόνον εάν θα μπει η όχι ο μισθός τους στο τέλος του μήνα (όταν εκείνοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν μάθει να μένουν για μήνες απλήρωτοι και να χάνουν την δουλειά τους μέσα σε μια στιγμή), όμως γνωρίζουν πως και την επόμενη ημέρα θα είναι στην θέση τους και πως σε κάθε περίπτωση θα πληρωθούν σε όποιο νόμισμα ή ισοτιμία.. και επιπλέον, αναμένουν και τις «επαναπροσλήψεις» για να  δώσουν και λίγο χώρο στους νέους.
Και βέβαια η λειτουργία του δημοσίου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε μεγάλο «κομμάτι» του στηρίζεται  στα έσοδα που προκύπτουν από τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι κρίμα μια Κυβέρνηση της Αριστεράς να επιτρέπει να αναπτύσσονται στους κόλπους της τέτοιου τύπου λογικές «διαίρει και βασίλευε», που βέβαια ξεκίνησαν από τις «ταμπελίτσες» μνημονιακός και αντιμνημονιακός, όμως πια έχουν άλλη εκκίνηση: Μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που δεν μοιάζει να έχει ξεκάθαρο στόχο γιατί πέρα από το «όχι στα υφεσιακά μέτρα», πρέπει να έχεις και ένα σχέδιο που γνωρίζεις πως θα το χρηματοδοτήσεις και τι πολλαπλασιαστικό όφελος μπορεί να σου αποφέρει…

3.Νίκος Ελευθερόγλου (Εφημ. Δημοκρατία http://www.dimokratianews.gr/content/42446/i-taktiki-toy-diairei-kai-vasileye)

Από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, οι ξένοι (σύμμαχοι κ.λπ.) γνώριζαν πολύ καλά την τακτική τού «διαίρει και βασίλευε». Την εφάρμοζαν με απόλυτη επιτυχία και μας έκαναν να νιώθουμε και υποχρεωμένοι από πάνω για τη «βοήθεια» που μας προσέφεραν. Βλέπετε, η πολιτική τους, σε αντίθεση με τη δική μας, συντασσόταν με μόνο έναν γνώμονα: τα δικά τους συμφέροντα. Οσο για εμάς, αρκούμασταν στο χτύπημα της πλάτης και στα δανεικά που μας έδιναν, με πολλαπλάσια βέβαια ανταλλάγματα για εκείνους.
Οσοι εντρυφήσουν λίγο στα ιστορικά γεγονότα θα μπορέσουν να ερμηνεύσουν το πώς φτάσαμε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ., αλλά κυρίως το πώς η ξενοκρατία κατάφερε πάλι να προσαρμοστεί στους καιρούς και να παίξει το δικό της παιχνιδάκι, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα. Μια Ελλάδα η οποία, αντί να συνεννοείται μεταξύ της, επιλέγει να στήνει χαρακώματα εντός της και να κλείνει μέτωπα με τους εκτός, με αντάλλαγμα την εξουσία. Το παράδειγμα της πρώτης σύγκρουσης Πλαστήρα - Παπάγου είναι ενδεικτικό: Οταν οι σύμμαχοι επιθυμούσαν να εξασφαλίσουν την κοινωνική γαλήνη στο εσωτερικό, στήριξαν τον «Μαύρο Καβαλάρη» και «άδειασαν» τον στρατάρχη του Γράμμου και του Βίτσι.
Με τον ίδιο τρόπο, στη συνέχεια, όταν τα συμφέροντά τους ήθελαν μια ισχυρή και συμπαγή Δεξιά, ανέτρεψαν τον Πλαστήρα και επέβαλαν τον Παπάγο, για τον οποίο δεν ήθελαν να ακούνε! Για την ιστορία, αμφότεροι πέθαναν από... ασθένεια. Το ίδιο παιχνίδι έπαιξαν και στη συνέχεια, με άλλους πρωταγωνιστές. Οι δε Ρώσοι (Σοβιετικοί παλαιότερα) έπαιξαν το δικό τους, χρησιμοποιώντας την τότε Αριστερά και πνίγοντας την Ελλάδα στο αίμα, την ώρα που είχαν υπογράψει τις συμφωνίες για την παραχώρηση της χώρας μας στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας αρχικά και της Αμερικής στη συνέχεια.

Το «δόγμα Τρούμαν» και το Σχέδιο Μάρσαλ, που είχε όρους οι οποίοι ελάχιστα διαφέρουν από τα Μνημόνια, έδωσαν και τότε την ψευδαίσθηση της σωτηρίας του λαού μας, καταδικάζοντας ταυτόχρονα την Ελλάδα να γίνει παρίας της ανάπτυξης, μια και ουδέποτε κατεβλήθησαν αποζημιώσεις για όσα στοίχισαν στη χώρα μας οι δύο πόλεμοι.

Και επειδή η Ιστορία διδάσκει όποιον θέλει να διδαχθεί, βλέπουμε ότι και σήμερα από τη μία η ξενοκρατία ετοιμάζει το νέο «πακέτο», χωρίζοντας ξανά τους Ελληνες, και από την άλλη τα πολιτικά κόμματα δεν καταφέρνουν ούτε τώρα να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να υπογράψουν ένα κείμενο-απάντηση στους δανειστές. Για άλλη μια φορά πέφτουν στην παγίδα τού «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», αντί να συνειδητοποιήσουν αυτήν την ώρα ότι χρειαζόμαστε και τον Πλαστήρα και τον Παπάγο. Οσο για αυτούς που τη βλέπουν... Ζαχαριάδηδες, ας προσγειωθούν, διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια για τέταρτο γύρο. Και ο νοών νοείτω! Γι' αυτό ξυπνήστε...
Νίκος Ελευθερόγλου

4. & Μία γενική σχετική και σύγχρονη άποψη από analyst (οικονικοί αναλυτές)(http://www.analyst.gr/2014/10/08/dierei-kai-vasileve/)

Κάποια στιγμή θα ακούσουμε ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους κανένας δεν θα χάσει κάτι από τη διάλυση της Ευρωζώνης, πως μία τέτοια εξέλιξη θα είναι καλύτερη για τους Ευρωπαίους, καθώς επίσης ότι δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουμε τίποτα

 .

Μία ένωση 500 εκ. ανθρώπων, χωρίς τιμόνι και χωρίς κινητήρα, κατευθύνεται με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα προς έναν απύθμενο γκρεμό. Χωρίς καμία αμφιβολία, κάποιος θα εγκαταλείψει ξαφνικά το σκάφος του ευρώ, θέλοντας να διασωθεί ο ίδιος – ενώ δεν είναι απίθανο να προηγηθεί η έξοδος μίας χώρας από την ΕΕ, με «κύριο υποψήφιο» τη Μ. Βρετανία.

Αμέσως μετά θα ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση προς το χάος, η οποία ενδεχομένως δεν θα αργήσει πολύ, κρίνοντας από την πρόσφατη δημοσίευση των οικονομικών δεικτών της Γερμανίας – με βάση τους οποίους φαίνεται να επιστρέφει ξανά στο 2009:

Μείωση των πωλήσεων νέων αυτοκινήτων κατά -25%, «βουτιά» -8,8% των παραγομένων κεφαλαιουχικών αγαθών (μηχανήματα κλπ.), περιορισμός των εργοστασιακών παραγγελιών κατά -5,7%, πτώση της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής κατά -4% σε μηνιαία βάση.

Φυσικά η δυσμενής αυτή εξέλιξη ήταν αναμενόμενη – αφού η Γερμανία έχει πάψει να επενδύει, επιλέγοντας ανόητα τα πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο, τα οποία προϋποθέτουν, μεταξύ άλλων, την αύξηση των αποταμιεύσεων (ανάλυση). Πόσο μάλλον μετά την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, η οποία δημιούργησε πολύ μεγάλα προβλήματα στη βιομηχανία της χώρας – ενώ θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο.

Εν τούτοις, η κυβέρνηση της δεν θα το παραδεχθεί ενοχοποιώντας, όπως όλες οι υπόλοιπες όταν κάνουν τραγικά λάθη, το κοινό νόμισμα: το οποίο χρησιμοποιείται από αρκετό καιρό τώρα ως ο «αποδιοπομπαίος τράγος» – σαν τη γνωστή «κολυμβήθρα», στην οποία ανίκανοι ή ανεπαρκείς ηγέτες «ξεπλένουν» επαίσχυντα τα δικά τους σφάλματα, καθώς επίσης τις δικές τους αποτυχίες.

Περαιτέρω, εάν προσθέσει κανείς τα προβλήματα της Γαλλίας, την κατάρρευση κυριολεκτικά της Ιταλίας, τη συνεχιζόμενη καθοδική πορεία της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, τα τεράστια ιδιωτικά χρέη της Ολλανδίας, την επιδείνωση του δημοσίου χρέους του Βελγίου, τις τραπεζικές δυσκολίες της Αυστρίας κοκ., θα κατανοήσει πως η ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών δεικτών της Γερμανίας ίσως αποτελέσει εκείνη τη σταγόνα, η οποία θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Ήδη ορισμένα κόμματα της είναι υπέρ της επιστροφής στο μάρκο, αναφερόμενοι, όπως πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, στο «ζουρλομανδύα» του ευρώ – αν και θα ήταν ευχής έργο (άρθρο), αρκεί να γινόταν σωστά.

Φυσικά κανένας δεν δίνει σημασία στο γεγονός ότι, το σημερινό βιοτικό μας επίπεδο είναι κατά πολύ καλύτερο από κάθε προηγούμενη χρονική περίοδο – όχι μόνο της Ευρώπης βέβαια, αλλά ολόκληρου του πλανήτη (γράφημα). Άλλωστε τα ΜΜΕ επιλέγουν μία εντελώς διαφορετική ειδησεογραφία – η οποία έχει άλλους στόχους (άρθρο).

 .

 

Κόσμος – η συνεχιζόμενη βελτίωση (κατά μέσον όρο) του βιοτικού επιπέδου ανά περιοχή και ήπειρο (περίοδος 1820-2000).

 .

Φυσικά υπάρχουν ακόμη εξαιρετικά μεγάλες τοπικές ανισότητες. Εν τούτοις, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ (ιστοσελίδα που μπορεί να δει κανείς το κράτος του), ακόμη και οι φτωχότερες χώρες της νοτίου Σαχάρας δεν είχαν ποτέ καλύτερο βιοτικό επίπεδο, από αυτό που τις χαρακτηρίζει σήμερα.

Περαιτέρω, υποθέτουμε πως δεν πρόκειται να εισακουσθούν εκείνες οι φωνές, οι οποίες υποστηρίζουν πως το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι το νόμισμα, αλλά η πολιτική της Γερμανίας – ο μερκαντιλισμός που έχει υιοθετήσει, τοποθετώντας τα δικά της συμφέροντα επάνω από τα συμφέροντα της ζώνης του ευρώ την οποία, από το 2006 και μετά,  χρησιμοποιεί με μία απίστευτη ιδιοτέλεια.

Επίσης δεν θα δοθεί καμία σημασία στις υποδείξεις, σύμφωνα με τις οποίες οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών της Ευρωζώνης είναι αυτές που ευθύνονται για εκείνα τα οικονομικά προβλήματα των κρατών τους, τα οποία δεν πηγάζουν από την πολιτική της Γερμανίας – όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, στην οποία έχει διαστρεβλωθεί εντελώς η έννοια των διαρθρωτικών μέτρων, γεγονός που συμπεραίνεται από τη συνεχή μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, καθώς επίσης από την επιβολή διαρκώς υψηλότερων, «ανάλγητων» φόρων, εις βάρος των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Η κριτική λοιπόν θα συνεχίσει να επικεντρώνεται στην ηγεσία της ΕΕ, καθώς επίσης στο διοικητή της ΕΚΤ – στο μοναδικό άτομο που αγωνίζεται για τη διατήρηση του ευρώ, χωρίς να βοηθείται από κανέναν άλλο.

Σε αυτόν άλλωστε έχει συγκεντρώσει ξανά τα «πυρά» της η γερμανική κεντρική τράπεζα, ενοχοποιώντας τον για την υιοθέτηση μέτρων, τα οποία θα προκαλέσουν υπερπληθωρισμό – χωρίς να δίνεται καμία σημασία στην κατακόρυφη αύξηση των αποπληθωριστικών πιέσεων, στην κλιμάκωση της ανεργίας, καθώς επίσης στα αποτελέσματα της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία.

Κάποια στιγμή λοιπόν θα ακούσουμε ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους, κανένας δεν έχει να χάσει τίποτα από τη διάλυση της Ευρωζώνης, πως μία τέτοια εξέλιξη θα είναι καλύτερη για τους Ευρωπαίους Πολίτες, καθώς επίσης ότι δεν πρόκειται να κινδυνεύσει η ειρήνη, ούτε η ασφάλεια των συνόρων της ηπείρου μας, από τις γύρω φλεγόμενες περιοχές.

Ελάχιστοι θα σκεφθούν πως η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο το «διαίρει και βασίλευε» - με το οποίο επιβάλλονται συνήθως οι ηγετικές δυνάμεις του πλανήτη σε όλες τις υπόλοιπες, ειδικά όταν οι ίδιες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα επιβίωσης.