ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ

Το σκάνδαλο με το κρέας αλόγου που συντάραξε την Ευρώπη δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τις αρχές του 1970 γνωρίζουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα διατροφικά σκάνδαλα, πολλά από τα οποία είχαν πρωταγωνιστή το αλογίσιο κρέας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κρέας αλόγου βλάπτει. Οι αντιδράσεις επίσης εναντίον της ιπποφαγίας δεν είναι καινούργιες. Τις συναντάμε στο παρελθόν υπαγορευμένες από θρησκευτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς λόγους.

Η αντίδραση στην Ελλάδα απέναντι στο αλογίσιο κρέας ήταν υπερβολική. Ασφαλώς ο συναισθηματικός παράγοντας όπως και η πολιτιστική συνήθεια της απόρριψης της πρακτικής αυτής είναι απόλυτα σεβαστά. Αλλά το ζήτημα αφορούσε το γεγονός ότι οι καταναλωτές ξεγελάστηκαν όπως αφορούσε και την προστασία της δημόσιας υγείας. Η τελευταία δεν απειλήθηκε από το κρέας αλόγου, αλλά από τον τρόπο που αυτό διοχετεύθηκε στην αγορά: δηλαδή ως μοσχαρίσιο κρέας αποφεύγοντας ενδεχομένως τους ελέγχους εκείνους που επιφυλάσσονται στο κρέας αλόγου. Διότι στα άλογα χορηγούνται φάρμακα τα οποία θα μπορούσαν να είναι βλαβερά για τον άνθρωπο.

Το άλογο αποτελούσε και αποτελεί τροφή για πολλούς πολιτισμούς και λαούς. Σε ολόκληρο τον

κόσμο η κατανάλωσή του, όπως των μουλαριών και γαϊδουριών, είναι σημαντική. Μόνο στην Ε.Ε. καταναλώνονται κάθε χρόνο 100 χιλιάδες άλογα. Αν χωρίσουμε και πάλι την Ευρώπη, όπως κάνουμε συχνά, στη βάση διατροφικών συνηθειών (π.χ. λαοί του κρασιού ή της μπίρας, λαοί του βουτύρου ή του λίπους) θα δούμε ότι υπάρχει μια σαφής διάκριση ανάμεσα σε «ιπποφάγους» και λαούς που απεχθάνονται το αλογίσιο κρέας. Γενικά οι λατινικές χώρες και μαζί τους οι σκανδιναβικές τρώνε το κρέας αυτό, ενώ οι αγγλοσαξονικές και οι κεντροευρωπαϊκές όχι.

Ο προϊστορικός άνθρωπος έτρωγε κρέας αλόγου όπως δείχνουν αρχαιολογικά ευρήματα. Φαίνεται πως όσο προχωρούσε η εξημέρωση του αλόγου, υποχωρούσε και η συνήθεια να χρησιμοποιείται ως τροφή. Οι βόρειοι λαοί πραγματοποιούσαν θυσίες στους θεούς τους και στη συνέχεια έτρωγαν τα θυσιασμένα ζώα. Αντίθετα οι λαοί τού τότε πολιτισμένου κόσμου απεχθάνονταν την πρακτική αυτή. Πρώτοι οι Εβραίοι απαγόρευσαν τη βρώση του αλόγου. Αρχαίοι Ελληνες, Ρωμαίοι και Βυζαντινοί δεν περιλάμβαναν τα άλογα στο διαιτολόγιό τους σε αντίθεση με τους Σκανδιναβούς, τους Γαλάτες και τους Γερμανούς.

Η σύνδεση της ιπποφαγίας των βόρειων λαών με την παγανιστική λατρεία και τις πρακτικές της οδήγησε την Καθολική Εκκλησία, τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις στη διάρκεια του Μεσαίωνα, να την απαγορεύσει.

Το άλογο κατείχε μια ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στα οικόσιτα ζώα και θεωρούνταν το πλέον ευφυές από αυτά. Συμβόλιζε τη συγκεκριμένη κοινωνική θέση του κατόχου του. Ηταν ο σύντροφος του ιππότη, του ευγενούς και του αριστοκράτη.

Το ιππικό αποτελούσε τον βαρύ οπλισμό για αιώνες και ιδιαίτερα τον Μεσαίωνα, την εποχή των παπικών απαγορεύσεων, ήταν απαραίτητο για τους δυναστικούς πολέμους και τους πολέμους εναντίον του Ισλάμ.

Το άλογο το έτρωγαν οι χριστιανοί μόνο σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης, όπως σε μακρές και επώδυνες πορείες, όταν τα άλογα δεν άντεχαν πια ή σε μακρόχρονες και σκληρές πολιορκίες.

Αλλά, παρά τις θρησκευτικές απαγορεύσεις και τα πολιτιστικά ταμπού, παντού και πάντοτε τα άλογα που σκότωναν είτε γιατί είχαν γεράσει είτε γιατί είχαν τραυματιστεί σοβαρά, κατέληγαν στα πιάτα των φτωχών και πεινασμένων επειδή ήταν φθηνά.

Κατά κάποιο τρόπο η στροφή προς το αλογίσιο κρέας ήταν αποτέλεσμα της Γαλλικής Επανάστασης και έκτοτε αποτέλεσε το φαΐ των προλετάριων αλλά και της μεσαίας τάξης. Οι Γάλλοι επαναστάτες θεώρησαν ότι τα άλογα, σύμβολα της αριστοκρατίας, θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν την πείνα της φτωχολογιάς.

Οι ναπολεόντειοι πόλεμοι αποτέλεσαν το άρμα με το οποίο το αλογίσιο κρέας διεκδίκησε μια καλή θέση στη διατροφή των Γάλλων. Οι στρατιωτικοί γιατροί συνέστησαν το κρέας αυτό ως το καταλληλότερο για τους στρατιώτες, μάλλον λόγω της υπερπροσφοράς σκοτωμένων ζώων και όχι ως αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα έγιναν συγκροτημένες προσπάθειες για την εισαγωγή του αλογίσιου κρέατος στη διατροφή των Γάλλων. Οργανώνονταν δημόσιες συνεστιάσεις όπου γινόταν επίδειξη τρόπων μαγειρικής του αλόγου: σούπες, αλλαντικά, διάφοροι τρόποι ψησίματος. Οι γιατροί είχαν επιστρατευθεί με τη σειρά τους, συνιστώντας το για την καταπολέμηση της αναιμίας ακόμη και της φυματίωσης.

Σήμερα το αλογίσιο κρέας αποτελεί μέρος της διατροφής Ιταλών, Γάλλων και Σκανδιναβών, επειδή εξακολουθεί να είναι φτηνό αλλά είναι και άπαχο. Στην Ιταλία, η οποία βρίσκεται στην πρώτη θέση ανάμεσα στους ιπποφάγους στην Ε.Ε., φτιάχνουν το «μπιφτέκι ταρτάρ» (που είναι ωμός κιμάς) αποκλειστικά από κρέας αλόγου που πωλείται στις οικογένειες από ειδικευμένα κρεοπωλεία. Σε κάποιες περιοχές της Ιταλίας το κρέας μουλαριού ή γαϊδουριού αποτελεί επίσης διατροφική παράδοση. Στο Αμπρούτσο φτιάχνουν με πολλούς τρόπους το μουλάρι, ενώ εάν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ήταν υπαρκτά πρόσωπα θα έτρωγαν σίγουρα γαϊδούρι αφού το κρέας του αποτελεί παραδοσιακή τροφή των κατοίκων της Βερόνας.

Πάντως, μπορεί πολλοί στην Ευρώπη να δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους για τη συνήθεια να τρώγονται τα άλογα, αλλά τα τελευταία χρόνια, όπως φαίνεται από διαφημίσεις υπερκαταστημάτων και εστιατορίων, ανθεί η εισαγωγή κρέατος ζέβρας, καγκουρό, βίσονα, γκνου και καμήλας, χωρίς να παρατηρείται ανάλογη ευαισθησία από το κοινό!

Όπως λένε, τρώγετε ό,τι έχει  πόδια και  περπατάει, κολυμπάει ή πετάει !!!!!
Θεέ μου, φύλαξε !!!!!
ΠΗΓΗ: http://www.efsyn.gr/?p=35645