ΕΤΣΙ ΓΡΑΦΗΚΕ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40

Ο 96χρονος Στέλιος Γιώτας στρατιώτης στο πλευρό του πρώτου Έλληνα πεσόντα Αξιωματικού, Αλέξανδρου Διάκου, μιλά στη HuffPost για το Έπος του '40

Α Ε Ρ Α - Α Ε Ρ Α (Να φύγει η χολέρα!)

«Η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά».
 Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 στις 6 το πρωί ηχούν οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας. Ο κόσμος δεν ήξερε τι είχε προηγηθεί στις 3 το πρωί στο σπίτι του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά και στο υπουργικό συμβούλιο που ακολούθησε.

Το «Όχι» του Μεταξά στους Ιταλούς σημαίνει για τον τόπο μας, που δεν προλαβαίνει να ηρεμήσει, νέες περιπέτειες.

Πόλεμος!
Και όμως όσο γίνεται γνωστή η είδηση τόσο μεγαλύτερη η ευφορία.
Συμβαίνουν παράξενα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, τόσο παράξενα που προκαλούν τον θαυμασμό της διεθνούς κοινότητας. Ακόμη και η Τουρκία πανηγυρίζει «Ζήτω η Ελλάς» και «Είμαστε υπερήφανοι διότι συνδεόμεθα δια συμμαχίας με ένα τέτοιο έθνος»  Ικδάμ, 29 Οκτωβρίου. «Αλησμόνητον δια όλον τον κόσμο παράδειγμα γενναιότητας» Βακή, 29 Οκτωβρίου **

«Στις 28 Οκτωβρίου βρισκόμαστε στα Γρεβενά. Είμαστε στο δάσος και έρχεται ο κοινοτάρχης και μας λέει πως οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο, μας το επιβεβαιώνουν και οι αξιωματικοί μας. Βρισκόμαστε σε επιφυλακή και αναμένουμε περαιτέρω εντολές. Είμαστε έτοιμοι για μάχη. Φωνάζουμε και βρίζουμε. “Τους άτιμους τους Ιταλούς θα τους δείξουμε εμείς, θα τους σφάξουμε”. Έχουμε ένα μίσος μέσα μας που δεν μπορεί να περιγραφεί. Ανυπομονούμε να κινήσουμε για το μέτωπο. Το ηθικό είναι ακμαιότατο» λέει στη ΗuffPost Greece ο 96χρονος σήμερα Στέλιος Γιώτας, στρατιώτης τότε στο 2ο λόχο του 1ου τάγματος στο 4ο Σύνταγμα Πεζικού, που είχε την έδρα του στη Λάρισα.
Δίπλα στον Διάκο 

Διοικητής του 2ου Λόχου του 4ου Συντάγματος Πεζικού ορίζεται ο ανθυπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος με καταγωγή από τα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα και συγκεκριμένα από τη Χάλκη.

«Είχαμε συνδεθεί με τον Διάκο, φίλοι σε μια μέρα» λέει ο κ. Στέλιος Γιώτας κλείνοντας τα μάτια σαν να θέλει να θυμηθεί, ίσως και να ξεχάσει. Σιωπά για λίγο και συνεχίζει: «Ξέρεις τι καλό παιδί, τι παλικάρι ήταν! Μας έλεγε πως, όταν πήγαινε στο Γυμνάσιο σε μια επέτειο της 25ης Μαρτίου, κατέβασε την ιταλική σημαία που κυμάτιζε στο προαύλιο του σχολείου του και ύψωσε την ελληνική. Ήταν λεβέντης. Ο Διάκος!…» .

Ο 96χρονος βετεράνος μας κοιτά αλλά είναι σαν να μην υπάρχουμε, το μυαλό του έχει μεταφερθεί αλλού είναι ξανά δίπλα στον Διάκο αυτή τη φορά σιγοψιθυρίζει κάποιες λέξεις: «Στην Τσούκα, εκεί, στον Αη Λιά...» .

«Άλλος ήταν ο εχθρός όχι οι Ιταλοί»

«Από την πρώτη ημέρα που ξεκινήσαμε για το μέτωπο είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον καιρό. Στην αρχή έβρεχε. Βροχή, όχι αστεία, όλη επάνω μας...πω πω πω...» μας περιγράφει ο κ. Γιώτας και μας μιλάει για το κρύο, το αβάσταχτο κρύο και τα χιόνια που ακολούθησαν.
«Μια μέρα ζαλισμένος και κουρασμένος όπως ήμουν από κάποια μάχη, είχα χάσει τη σκηνή μου και όλο μου τον εξοπλισμό κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού, πήγα και χώθηκα σε μια σπηλιά και όπως έπεσα με πήρε αμέσως ο ύπνος. Σαν ξύπνησα είδα τις αρβύλες μου γεμάτες μέχρι επάνω με νερό. Ευτυχώς που δεν υπήρξε μάχη εκείνη την ημέρα και με έκαναν σκηνοφύλακα» μας αφηγείται.
«Μετά τη λάσπη, ήταν το χιόνι. Αλλά το κρύο δεν υποφερόταν. Μια μέρα μίλησα σ΄έναν συνάδελφό μου αλλά δεν μου αποκρίθηκε. Τον κούνησα αλλά είχε παγώσει. Πέθανε από την παγωνιά, έμοιαζε ζωντανός» μας λέει και προσθέτει πως τα κρυοπαγήματα ήταν ο υπ΄αριθμόν ένας κίνδυνος. «Έκανα χρόνια να νιώσω τα δάκτυλα των ποδιών μου και των χεριών μου».

  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: http://www.huffingtonpost.gr/2015/10/28/koinonia-stelios-giotas-ellinoalbaniko-metopo-1940_n_8393470.html?1446015301&utm_hp_ref=greece