παρατίθεται αυτούσιο το άρθρο του "spirospero"
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ του, όταν οι νταήδες ελληναράδες με το κούφιο νταηλίκι σκοτώνανε την ψυχή του Βαγγέλη, του ήπιου ανθρώπου, που ήθελε να «φτιάχνει γιαουρτάκια», γυρνώντας στον τόπο του, κι όχι να συμμετέχει στον εκφοβισμό, στην τρομοκράτηση των συναδέλφων του. Του Βαγγέλη, που η πληγωμένη του καρδιά θα ματώνει ακόμη μέχρις ότου το «δίπουν, άπτερον» όν, γίνει Άνθρωπος. Μέχρι τότε, όποιος σκέφτεται διαφορετικά θα οδηγείται (μόνος του;) στο φρενοκομείο;
Ο ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΗΣ του, που παθητικά έβλεπες τον διασυρμό του ανθρώπου από τους απάνθρωπους, άκαρδους, νταήδες, χωρίς μιλιά. Ίσως και με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο για τον «αγαθό», το καλό παιδί, τον Βαγγέλη.
«Όλοι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, λαχταρούν τη γνώση: Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», φωνάζει ο Αριστοτέλης. Πώς μπορεί, κάποιος που, από την ανθρώπινη φύση του, ζητά να μάθει, να είναι κακός; Κάποιος, που ζητά τη γνώση, ταυτόσημη με την ηθική και της αισθητική, να γίνεται ηθικός αυτουργός του εξευτελισμού ενός ανθρώπου;
Ο ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ-Νεοέλληνας, «κύμβαλον αλαλάζον», (τενεκές ξεγάνωτος), χωρίς αγάπη για τον συνάνθρωπο, ξενιτεμένος μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό, αλλοτριωμένος, ο νήπιος νεοέλληνας, γιαποελληναράς, ξεβράζεις, από τον βυθό της μαύρης σου ψυχής τον βούρκο της αποξένωσής σου από τον άνθρωπο και μισώντας τον ίδιο σου τον εαυτό, για την αναπηρία σου, μισείς και τους άλλους, όσοι δεν σου μοιάζουν.
Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ, ο άθλιος κενόκρανος (κουφιοκεφαλάκης) της μοντέρνας διανόησης, που αντάλλαξες, με τα ξυλοπόδαρα της δήθεν ευρωπαϊκής κουλτούρας, τις κολώνες του Παρθενώνα. Ο σπουδαιογελοίος. Ο σαλονάτος σαλτιμπάγκος της «διανόησης» και της απύθμενης ανοησίας. Ο καβαλημένος πάνω στο άδειο σου κεφάλι, που σουσουδίζεις (μαντάμ Σουσού.Τη θυμάστε;) την παγκοσμιοποίηση της βίας και του ηθικού κενού, που το γεμίζεις με τεχνοκρατικές αριθμητικές και απάνθρωπες στατιστικές, ξεχνώντας τον άνθρωπο;
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΑΤΖΗΣ, ο χαλοσοχώρης και γλωσσοχαλαστής, που αλλοιώνεις ύπουλα και μπασταρδεύεις ό,τι κάνει ένα λαό, Λαό: τη γλώσσα του. Τη γλώσσα, που είναι σκέψη, συνάμα και λόγος. Και που μ' αυτήν, τη σκέψη και τον λόγο, ο άνθρωπος βλέπει και διαμορφώνει τον κόσμο. Το κόσμο του. Και στρεβλή όντας, η γλώσσα, και αποξενωμένος από αυτήν ο ελληναράς, στρεβλό βλέπει τον κόσμο του, μέσα από την φθορά της γλώσσας του, και τη στρέβλωσή της, από τις κακοχωνεμένες ξένες λέξεις, που τον αποξενώνουν από τον δικό του κόσμο.
ΜΑΖΟΚΟΙΝΩΝΙΑ. Μια κοινωνία, που υπέκυψε στον ξενόφερτο τρόπο ζωής και κατήντησε μαζοκοινωνία, άμορφος χυλός ευνουχισμένων ατόμων. Μαζοκοινωνία, που φοβισμένη μέσα στο τέλμα και το κενό των αξιών, όπου την έχουν ρίξει επιτήδειοι, παγκοσμιοποιημένοι, κυνικοί «πολιτικοί», «πνευματικοί» ταγοί και λοιποί ανίκανοι τυφλοί Κυβερνήτες, αδιαφορεί για τον εξευτελισμό των ανθρώπων της. Το όπιο του λαού δεν είναι, πια, η θρησκεία, αλλά η εξοικείωση με τη διαφθορά και το ηθικό έγκλημα. Η κοινωνία, έχει ενστερνισθεί το, αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως, «σλόγκαν» του παγκοσμιοποιημένου κυνισμού: «φα' τους πριν σε φάνε: get them before they get you». Μια τέτοια κοινωνία, θρέφει τη βία στα στείρα σπλάχνα της. Την παντοειδή βία, που βιώνουμε όλοι στις μέρες μας.
Ο πολιτισμός της τηλεόρασης, του λάιφ στάιλ, της ημιμάθειας της περιαυτολογίας. Του κόσμου της ερημιάς και της απόγνωσης. Ο μηχανοποιημένος πολιτισμός της ματαιόδοξης παγκοσμιοποίησης του θεού του χρήματος, που εξευτελίζει και ερημώνει τον άνθρωπο και αφανίζει την ανθρωπιά.
Με τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης) και την προσφερόμενη αντίστοιχη μαζική κουλτούρα, το σύστημα σκοπό έχει τη μαζοποίηση των ανθρώπων. Τη δημιουργία ανθρώπινου χυλού, όπου τα πρόσωπα-προσωπικότητες γίνονται άτομα-μαζάτομα, αποχαυνωμένα, που συνθέτουν τον χυλό.
Μέσα σε τόσους ανθρώπους ούτε ένας βαρβάτος άνθρωπος, να φωνάξει για την ηθική, ψυχολογική τρομοκράτηση, για τον εξευτελισμό του αδικοχαμένου Βαγγέλη.
Άνθρωποι, μοναξιασμένοι. Γυμνοί άνθρωποι, βυθισμένοι μέσα στη μοναξιά. Χωρίς πίστη. Χωρίς αγάπη. Διαλυμένες υπάρξεις, απρόσωπα άτομα, χωρίς δικό τους πρόσωπο. Μόνο ξεδιάντροπα προσωπεία. Μάσκες αδιάντροπες.
Οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύπτουν ανθρώπους, ανίκανους να συνάψουν ανθρώπινες σχέσεις. Ανθρώπους ανθρωποβόρους, ανθρωποφάγους, που η αποξένωσή τους από τον Άνθρωπο, τους οδηγεί στον ευτελισμό, στην ταπείνωση, στην ηθική εξόντωση αυτού, που αυτοί δεν είναι, γιατί, οι ίδιοι μισούν αυτό που είναι: βαρβαρόψυχοι, απολίτιστοι, χωρίς παιδεία, νταήδες, που μοστράρουν κούφιο νταηλίκι στον αδύναμο, τον ήπιο άνθρωπο, και τον οδηγούν στο περιθώριο και στην απελπισία.
«Kι αν λιγοστέψουν οι ανθρώποι/θενα περσέψουν οι μαϊμές» (Κ. Βάρναλης). Και στην περίπτωση του Βαγγέλη περίσσεψαν, όχι μόνον οι μαϊμούδες, αλλά και οι ανθρωποβόρες αρκούδες, που έκρυβαν στην ψυχή τους, οι βασανιστές του Βαγγέλη. Βάρβαρες ψυχές, σακατεμένα μυαλά.
Αρετή δεν είναι η αδράνεια της κακίας.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ζητά ο Βαγγέλης και όλοι οι Άνθρωποι. Δικαιοσύνη «για να πάρουν τα όνειρά του εκδίκηση». Δικαιοσύνη και αυστηρή τιμωρία των αυτουργών.
«Όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς, θέλουν να αδικούνται οι αγαθοί: οι μη κολάζοντες τους κακούς, βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς.». (Πυθαγόρας).
ΠΗΓΗ: spirospero.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου