Που ήσουν, Αντώνη, που ’δειχνες ότι θα γινόμουν άλλος…

με αραμπά & BMW στην Ε.Ε

  Ελεύθερη η προχθεσινή ημέρα από επαγγελματικές υποχρεώσεις, θαυμάσια ευκαιρία σκέφτηκα να διαβάσω προσεκτικά τον κυριακάτικο Τύπο που, λόγω έλλειψης χρόνου τις προηγούμενες ημέρες, είχα μόνο ξεφυλλίσει.
Ξεκίνησα με το άρθρο του Αντώνη Καρακούση στο «Βήμα». Έλεγε, μεταξύ άλλων, ότι «είναι φανερό πια στον καθένα ότι πολιτικοί οργανισμοί και πρόσωπα της πολιτικής που ευθέως συνδέονται με την κρίση και φέρουν συγκεκριμένα βάρη ευθύνης δε θα μπορούν να συνεχίσουν με την ίδια μορφή, δομή και όνομα».
Ολοκλήρωνε, δε, το σχόλιό του με την παρατήρηση ότι «καινούργια παιδιά μπαίνουν και θα μπουν στο ελληνικό γίγνεσθαι και να είμαστε καλά να απολαύσουμε την επερχόμενη μεταβολή».
Συνέλαβα τον εαυτό μου να δέχεται ευμενώς το μήνυμα. Δυστυχώς, ήταν στιγμιαίο.

guess what?

Γιατί συνέχισα την ανάγνωση των εφημερίδων και στάθηκα στα ονόματα των – ημιεπίσημα μέχρι εκείνη την ημέρα- εκλεγμένων δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων, σύμφωνα με την απόφαση των πολιτών την περασμένη Κυριακή. Και δεν ξέρω γιατί, η όλη διαδικασία μού θύμισε ιλαροτραγωδία.
Μάλλον γιατί ορισμένοι από αυτούς που πανηγυρίζουν σήμερα, ως άνθρωποι, δεν υπάρχουν.

Το αποτύπωμά τους αποτελεί ένα κενό. Διασταυρώνεσαι μαζί τους σ’ ένα στενό διάδρομο και δε χρειάζεται να παραμερίσεις.

Περνάς ανέτως από μέσα τους δίχως να νιώσεις την παραμικρή αντίσταση, χωρίς να σε εμποδίσει έστω μια αμυδρή αύρα.
Ισοβίως δέσμιοι της προσωπικής τους ιλαρότητας εξιδανικεύουν τους ισχυρούς. Όχι τους καλύτερους. Τους φορείς εξουσίας. «Ανύπαρκτοι» αλλά θορυβωδώς εμφανείς.

Αυτούς τους «ανύπαρκτους», δεν τους ανεχόμαστε απλά, αλλά πολύ συχνά επιδιώκουμε τη συναναστροφή τους, αυταπατώμενοι ότι η ζωτικότητά τους προσθέτει ενδιαφέρον στις παρέες μας.
Συχνάζουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις και συμμετέχουν ενεργά σε πολιτιστικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά εγχειρήματα.

 

Μέρες που ’ναι, γέμισαν και γεμίζουν τα ψηφοδέλτια δημοτικών, περιφερειακών και ευρωπαϊκών συνδυασμών, ζητώντας πιεστικά την ψήφο μας. Αμετροεπείς, δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για το φουσκωμένο υπερεγώ τους, το οποίο προβάλλουν πάντοτε και επί παντός.
Ηττημένοι απ’ την υπεροψία, τυφλοί από μνησικακία, δεν τους περισσεύει καλός λόγος για κανέναν. Ξέρουν τα πάντα. Είναι καλύτεροι κι απ’ τους ειδικούς, αρκεί να μην τους υποβάλεις στη βάσανο να το επιβεβαιώσουν.

Παρουσιάζονται ως εξπέρ σε όλα και ασφαλώς είναι πλασμένοι για ιθύνοντες, επικεφαλής, διευθυντές, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφρειάρχες, αντιπεριφερειάρχες.
Μπορούν να σχεδιάσουν αποτελεσματικότερα κι από αρχιτέκτονα ένα χώρο, να τον στολίσουν ομορφότερα κι από διακοσμητή, να στήσουν ένα έντυπο εξυπνότερα κι από γραφίστα. Θεωρούν τους άλλους υπηκόους.

Τους εκνευρίζουν οι ικανοί, δηλαδή οι περισσότεροι γύρω τους.

Τους τις σπάνε ακόμα και τα κάποια πράγματα που κάνουν τους υπόλοιπους ανθρώπους γελαστούς. Αργά ή γρήγορα η τεράστια φούσκα της ματαιοδοξίας τους σπάει και δε βγάζει ούτε φυσαλίδες. Μένει μόνο ένα απέραντο κενό.
Πού ήσουν, Αντώνη, που έδειχνες ότι θα γινόμουν άλλος... 

Με Κόκκινη Μελάνη
(αναδημοσίευση από εφ. Θάρρος)

ΠΗΓΗ: http://tharrosnews.gr