ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΗΓΗΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΘΕΙΑ !!

Στο κεντρικότερο σημείο της Σόφιας, χαμηλά χω­μένη μέσα στο έδαφος υπήρχε μία όμορφη και αρχαία Εκκλησούλα, της Αγίας Πέτκας, δηλαδή της Αγίας Παρασκευής. (Στα βουλγαρικά η έκτη ημέρα της εβδομάδος ονομάζεται Πέτκα).

Όχι της γνωστής Παρθενομάρτυρος, αλλά μιας συνώνυμης Οσίας, που τιμάται ιδιαίτερα εκεί, και που τα λείψανα της σήμερα βρίσκονται στην Ρουμα­νία.

Με αυτόν τον Ναό συνδέονται εντυπωσιακά και τρο­μερά γεγονότα, που έκαναν «ισχυρούς» της γης να υπο­τάξουν την βούληση τους σε κάποια άλλη ακαταμάχητη βούληση και δύναμη.
Γύρω στο 1963 αποφάσισαν οι αρμόδιοι να διαπλατύνουν τον κεντρικό δρόμο. Αυτό σήμαινε ότι το Χριστια­νικό μνημείο έπρεπε να κατεδαφισθεί. Θα απαλλάσσονταν έτσι και από ένα ανεπιθύμητο κτίσμα. Το συνεργείο κατεδαφίσεως ετοιμάσθηκε.
Τον πρώτο ρόλο θα τον έπαιζε μία μπουλντόζα. Σε λίγα λεπτά της ώρας θα τον σώριαζε σε ερείπια. Έτσι υπολόγιζαν τα πράγματα. Τους ήρθαν ό­μως ανάποδα. Τραγουδήθηκε άλλο τραγούδι κι’ όχι αυτό που επιθυμούσαν.
Ενώ έβαζαν εμπρός την μπουλντόζα και την κατεύ­θυναν προς τον Ναό, πάθαινε συνεχώς βλάβες. Την έφτια­χναν, αλλά και πάλι έσπαγε. Αδύνατο να πλησιάσουν στην Εκκλησία. Και σαν να μην έφθανε αυτό, μόλις γυρίζει στο σπίτι του ο εργάτης που με μανία επιζητούσε το γκρέμισμα, βρίσκει νεκρό ένα από τα μέλη της οικογε­νείας του!
Εν τω μεταξύ ο υπεύθυνος αυτής της επιχειρήσεως πληροφορήθηκε ότι οι εργάτες δεν κατόρθωσαν τίποτε. Έμαθε και τις λεπτομέρειες. Του φάνηκαν όλα ανόητα, και αγριεμένος είπε: «Δεν αξίζετε τίποτε. Μόνο για παρα­μύθια είσαστε. Αύριο θα πάω να τον γκρεμίσω ο ίδιος»!
Αλλά ο δυστυχής έμεινε μόνο με τα μεγάλα λό­για. Μόλις ανέβηκε μανιώδης επάνω στο μηχάνημα και βάδισε προς την Εκκλησία, και αυτό έσπασε, αλλά — το πιο συνταρακτικό — βρήκε και ο ίδιος ξαφνικά τον θά­νατο! Καταλαβαίνετε τι θλίψη, αλλά και τι τρόμος επα­κολούθησε. Δεν απέμεινε τίποτε άλλο, παρά να ανακα­λέσουν την διαταγή της κατεδαφίσεως.
Και για να ομορφύνει ο χώρος έφτιαξαν κάτι σαν υπό­γεια καταστήματα και μία πλατεία γύρω από τον Ναό.
Η Αγία Πέτκα ή μάλλον Εκείνος που λάτρευε η Αγία, έγινε γνωστό σ’ όλη την Σόφια, ότι έχει ανυπο­λόγιστη δύναμη που αν κάποτε αρχίζει να την δείχνει, κα­ταλαμβάνονται όλοι από πανικό.
Τέτοιου είδους υπερφυσικά γεγονότα -όπως αναφέρει ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαρης- υπάρχουν πολυ­άριθμα. Και άλλοι Ναοί, που είχαν κάποια ιδιαίτερη ση­μασία και ιστορία μέσα στον Χριστιανισμό, μόλις αντι­μετώπισαν κατεδάφιση, την εξουδετέρωσαν με τρόπο που προκάλεσε θάμβος.
Αυτό συνέβη και σε Ναούς που δεν έτυχε να έχουν κάποια ξεχωριστή αξία, πλην όμως με την απόκρουση του εχθρού επρόκειτο να τονώσουν την πίστη πολλών ανθρώπων.
Ο νεκροταφειακός Ναός του Αγίου Γεωργίου στα Φραγκουλέϊκα (μικρό χωριό της Αιτωλίας, μετά την Κλει­σούρα και πριν από το Αγρίνιο) ανάγκασε, γύρω στο 1968, την εθνική οδό Αντίρριου – Άρτας – Ιωαννίνων σε άσχημη παράκαμψη. Έλαβαν χώρα τα ίδια υπερφυσικά γεγονότα.
Μάλιστα, το μηχάνημα που χάλασε καθώς βάλ­θηκε να γκρεμίσει τον Ναό, το άφησαν χαλασμένο εκεί, και, αφού τελείωσε όλο το έργο, τότε τόλμησαν να πλη­σιάσουν και να το φτιάξουν.

Δύο άλλοι Ναοί στην περιοχή Σκαραμαγκά – Ελευ­σίνας ανήκουν στην ίδια κατηγορία.
Ο ένας από αυτούς, Κοίμησης της Θεοτόκου, στην άκρη των Ναυπηγείων του εφοπλιστού Νιάρχου, όταν πήγαν να τον γκρεμίσουν για να συνεχίσουν το υψηλό τείχος, τους έσπαγε κάτι πελώρια μηχανήματα κατεδαφίσεως.
Απεφάσισαν τελικά να κάνουν μικρή καμπύλη και να τον αφήσουν απείραχτο «έξω των τειχών». Μπορούσαν να τον περικλείσουν και μέσα, γιατί ο χώρος το επέτρεπε, αλλά ο φόβος που πή­ραν τους έκανε να τραβηχτούν αυτοί προς τα μέσα!
Ο άλλος κοντά στην λίμνη Κουμουνδούρου, στο όνομα της Μεταμορφώσεως. Εκεί γύρω στο 1963 έφτια­χναν δρόμο ασφαλτοστρωμένο προς τα Άνω Λιόσια.
Έτσι στον επίσημο και παραθαλάσσιο δρόμο που από την Αθή­να προχωρούσε προς την Ελευσίνα, θα άνοιγε ένα παρακλάδι προς τα δεξιά για την κατεύθυνση που αναφέραμε.
Όπως είχε χαραχθεί το σχέδιο, τους δυσκόλευε το ξωκκλήσι, και δόθηκε εντολή να το κατεδαφίσουν. (Ποιος ξέρει τι θεό λάτρευε αυτός που έδινε τέτοιες διαταγές);
Κι’ εδώ τα ίδια αξιοθαύμαστα συντελέσθηκαν. Το υνί του εκσκαφέα έσπασε δύο φορές, οπότε κατάλαβαν ότι έπρεπε να υποκύψουν σε ανώτερη θέληση.
Έτσι η στρο­φή έγινε λίγο πιο πέρα, και το Εκκλησάκι με τον ωραίο του τρούλο συνεχίζει να στέλνει την ευλογία του και τον χαιρετισμό του σ’ όλους τους περαστικούς στον πλαϊνό του πολυσύχναστο δρόμο.
Και στην περιοχή των Αθηνών συναντώνται παρό­μοιες ιστορίες.

Ένα βυζαντινό Ναΰδριο που υπάρχει σε χαμηλό επίπεδο πλάι στον Κηφισό ποταμό, ο Άγιος Νικόλαος ο «χωστός», παλαιά κατακόμβη, στην είσοδο του Πρα­κτορείου Λεωφορείων Πελοποννήσου, πολύ όμορφο και αρχαίο, ταπείνωσε τα επηρμένα φρύδια μερικών ασεβών.
Έσπασε μία πρώτη μικρή μπουλντόζα και στην συνέχεια μία μεγαλύτερη. Τρομοκρατήθηκαν και το άφησαν στην θέση του.
Στον Άγιο Ιωάννη του Ν. Κόσμου, τον μεγαλοπρεπή αυτόν Ναό, πίσω από το ιερό και σύρριζα στην λεωφόρο Βουλιαγμένης υπάρχει ο παλαιός μικρός Αη-Γιάννης.
Όταν οικοδομήθηκε ο μεγάλος, είπαν, σαν περιττό να τον γκρεμίσουν. Αλλά και εδώ τα ίδια.
Έσπαζαν οι μπουλντόζες. Και έτσι τον άφησαν. Πρέπει να σημειώ­σουμε ότι στην Εκκλησούλα αυτή λειτουργούσε ο πιο άγιος ιερέας της Παλιάς Αθήνας, ο παπα-Νικόλας ο Πλανάς.
Θαυμαστές όλες αυτές οι περιπτώσεις και τονωτικές για την πίστη, αλλά και συμβολικές συγχρόνως — δεί­χνουν την ακατάλυτη δύναμη της Εκκλησίας του Χριστού.

ΠΗΓΗ: iellada.gr και aerikes-epoxes.com

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΩΝ "ΤΑΥΡΩΝ" (ποδοσφαιρική ομάδα) ΤΗΣ ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑΣ

η ποδοσφαιρική ομάδα των ΤΑΥΡΩΝ Σπερχογείας

 

Τρεις ισοπαλίες και τέσσερις ήττες είναι ο απολογισμός της Σπερχογείας στις πρώτες εφτά αγωνιστικές της Α' τοπικής.

Οι "ταύροι" είναι μαζί με τον ουραγό Απόλλωνα Πεταλιδίου, οι μόνες ομάδες που δεν έχουν νίκη και μοιραία βρίσκονται στη ζώνη του υποβιβασμού. Η Σπερχογεία ξεκίνησε με δύο ισοπαλίες το πρωτάθλημα, αλλά στις επόμενες πέντε αγωνιστικές πήρε μόλις ένα βαθμό. Έχει σκοράρει σε όλους τους αγώνες, με εξαίρεση την πρεμιέρα με τον Τσικλητήρα, αλλά "πληγώνεται" από την άμυνα, μιας και έχει δεχτεί 15 γκολ (όσα και η Ομόνοια) που είναι η χειρότερη επίδοση στην Α' τοπική. Στα αξιοσημείωτα ότι έχουν σκοράρει εφτά ποδοσφαιριστές, ουδείς όμως πάνω από μία φορά. Ο Σωτήρης Μπουραντώνης, που έχει τα ηνία στον πάγκο, έχει χρησιμοποιήσει στις εφτά αγωνιστικές 22 παίκτες. Ο γκολκίπερ Σταματίου και οι Μπούνας, Γαβράς, Δωδέκατος και Κ. Μάλαμας έχουν παίξει βασικοί σε όλους τους αγώνες.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

1η αγωνιστική: Τσικλητήρας Πύλου – Σπερχογεία 0-0

2η αγωνιστική: Σπερχογεία – Απόλλωνας Πεταλιδίου 1-1

3η αγωνιστική: Καλό Νερό – Σπερχογεία 4-1

4η αγωνιστική: Σπερχογεία – Α.Ε. Μάνης 1-4

5η αγωνιστική: Σπερχογεία – Μεθώνη 1-1

6η αγωνιστική: Παπαφλέσσας Χώρας – Σπερχογεία 2-1

7η αγωνιστική: Σπερχογεία – Ολυμπιακός Ανάληψης 2-3

ΥΓ Blogger:Υπομονή παιδιά είναι ανάστροφος ο Ερμής, εξάλλου παιχνίδι είναι και μάλιστα ομαδικό, συναγωνιστικό, λαοφιλές και λατρευτικό ! Ας ελπίσουμε σε καλύτερη πορεία το λιαν προσεχές διάστημα και εντός του 2021.        ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΟΤΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ...ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ

 

Ελευθέριος Ανευλαβής

 

Ο λύκος ο μοναχικός

Μονάχος και αρχοντικός,

τη σιωπή του σπάει

και με οργή ξεσπάει:

 

«Γαμώ τα υπουργεία σας,

τους υπουργούς σας όλους,

και τα βουλευτιλίκια σας,

και τους τρανούς σας κώλους,

 

που κάθονται αμέριμνοι

κάτω από τους θόλους

και ρεβερέντζες κάνουνε

κώλοι, σε ξένους κώλους.

 

Ο Λύκος τώρα ο γκρεμιστής,

παίρνει σβάρνα σοκάκια,

Κωλονακιώτικες πορδές

και κούφια κουτσαβάκια.

 

Και με το νοητάκι του

χτίζει καινούργια πόλη,

για να στεγάσει Λευτεριά,

που να τη χαίροντ’ όλοι.

 

Πατρίδα κάνει τωρ’ αυτός,

π’ αδέρφια είναι όλοι,

και οι πατριδοκάπηλοι

έξω, από την πόλη.

Τρέχει, ουρλιάζει, δυνατά:

 

«Στην ντάπια σας ορέ παιδιά»

Για να σωθεί η Πατρίδα,

θέλει αρετή κι αρχίδια.

 

Θέλει λεβέντες στο χορό

και νιές να τραγουδάνε,

θέλει και γέρους γεραρούς

το ίσο να κρατάνε.

 

Θέλει παπάδες να βαστούν,

πάνω στο Ευαγγέλιο,

το καριοφίλι του λαού,

της Λευτεριάς το γέλιο.

 

Θέλει λαό, που βροντερά

το δίκιο του φωνάζει,

και αν τα κομματόσκυλα

λυσσάνε, δεν τον νοιάζει.

 

Τον Λύκο τον σκανδαλιστή

Τον φάγαν λυκοσκύλοι,

κι ώσπου να πει ξανά «γαμώ»….

φύγαν γνωστοί και φίλοι.

 

Μια μαριονέτα τα σχοινιά

τα έκοψε μια μέρα

κι αντί να πέσει καταγής

πέταξε στον αέρα.

 

Τελευταία ενημέρωση (από blogger): Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2020, 10:00΄

πηγή: zougla.gr

 

Τα Κάλαντα της Πελοποννήσου

Το σπάσιμο του ροδιού: Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας – δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του – και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι, για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι.

Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη, για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: «με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά».

Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες, αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

Οι τηγανίδες: Σε όλα τα σπίτια, παραμονές Χριστουγέννων θα έπλαθαν και θα έψηναν τις τηγανίδες, τα μανιάτικα λαλάγγια. Στο σοφρά ή σε κάποιο τραπέζι κοντά στην φωτογονία, η μητέρα και τα κορίτσια έπλαθαν το έτοιμο ζυμάρι σε χοντρό μακαρόνι, τις τηγανίδες, και το δίπλωναν τεχνικά στα τέσσερα. Μετά το έριχναν στη μεγάλη τηγάνα που ήταν γεμάτη καυτό λάδι πάνω στη φωτιά, για να ψηθεί. Η πρώτη τηγανίδα, μεγάλη και στρογγυλή με σταυρό στη μέση ήταν του Χριστού, η δεύτερη παρόμοια του σπιτιού κ.λ.π. Τις ψημένες τηγανίδες τις έβαζαν μέσα σε μπουρέκια (στρογγυλά μπακιρένια ταψιά) και σε λεκάνες. Όταν στράγγιζαν καλά τις έβαζαν σε κοφίνια και τις κρεμούσαν ψηλά.

Η ποσότητα του ζυμαριού που θα γινόταν τηγανίδες ήταν αρκετή και πάντοτε ανάλογη με τον πληθυσμό της φαμελιάς. Η φωτιά για τις τηγανίδες έπρεπε να είναι δυνατή και να έχει διάρκεια. Γι αυτό ο πατέρας είχε σκίσει σκίζες τα χοντρά κούτσουρα. Ήταν η καλύτερη καύσιμη ύλη για την περίπτωση.

Οι ΝΕΟΙ (ΝΕΑΡΟΙ) Γερμανοί δεν ξέρουν για τα εγκλήματα των Ναζί στην Ελλάδα

 

Μία υπαίθρια έκθεση για τα ελληνικά μαρτυρικά χωριά στήθηκε εν μέσω πανδημίας στο Μύνστερ. Οι σφαγές, οι εκτελέσεις αμάχων και η εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων παραμένουν άγνωστα.

Το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων σημαδεύει μέχρι και σήμερα τις ελληνογερμανικές σχέσεις, επαναφέροντας συχνά τις σκοτεινές μνήμες της γερμανικής κατοχής, των μαζικών εκτελέσεων και του Ολοκαυτώματος. «Αντίθετα με αυτό που πιστεύουν πολλοί Έλληνες, μόνο λίγοι στην Γερμανία και στην Ευρώπη γνωρίζουν για τα μαρτυρικά χωριά και τις μαρτυρικές πόλεις της Ελλάδας.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η ιστορική μνήμη

Στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας υπάρχουν 29 οργανισμοί συνολικά που ασχολούνται με την διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Αυτοί εργάζονται υπό την επιστημονική αιγίδα της «Ομάδας εργασίας Μνημείων και Τόπων Μνήμης του Εθνικοσοσιαλισμού στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία», η οποία συστεγάζεται με το ιστορικό ίδρυμα Βίλα τεν Χόμπελ στο Μύνστερ.

Η ιδέα της έκθεσης προέκυψε τον Σεπτέμβριο του 2019 στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής γερμανών ιστορικών και ερευνητών, που ασχολούνται με τα εγκλήματα του Εθνικοσοσιαλισμού. Επί κεφαλής της ομάδας και του ταξιδιού ήταν ο Άλφονς Κένκμαν, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Στο ταξίδι συμμετείχαν επίσης ο Πέτερ Ρέμερ και ο Κρίστοφ Σπίκερ, διευθυντής της Βίλας τεν Χόμπελ.

«Τέτοια προγράμματα ανταλλαγής προσανατολίζονται κυρίως από γερμανικής πλευράς σε χώρες όπως η Πολωνία και το Ισραήλ. Παρόλα αυτά, καθώς η Γερμανία είναι μία πολυπολιτισμική κοινωνία και στην περιοχή εδώ μένουν πολλοί Έλληνες, αποφασίσαμε αυτή τη φορά να ακολουθήσουμε τα „ιστορικά χνάρια“ στην Ελλάδα» αναφέρει ο επιστημονικός συνεργάτης, Πέτερ Ρέμερ.

Λόγω των μέτρων κατά της εξάπλωσης της πανδημίας, οι διοργανωτές της έκθεσης έπρεπε να αναζητήσουν μία διαφορετική μορφή από εκείνη που είχαν αρχικά προγραμματίσει για να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων. Μέσα από αφίσες, που κρέμασαν στον προαύλιο χώρο του ιστορικού κέντρου, κάνουν μία αναδρομή στο ταξίδι τους στην Ελλάδα, με ειδικές αναφορές στους τόπους μνήμης που επισκέφτηκαν και τα εγκλήματα των ναζί που διαπράχθηκαν. Το "Gallery Walk", όπως ονόμασαν το πρότζεκτ, παραμένει έτσι προσβάσιμο στους επισκέπτες παρά τα αυστηρά μέτρα κατά της πανδημίας.

Από την Κάνδανο μέχρι το Χορτιάτη

Μέσα σε μία εβδομάδα επισκέφτηκαν μαρτυρικά χωριά, πόλεις και τόπους μνήμης ξεκινώντας από την Κάνδανο, για να φτάσουν μέχρι το στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη και το Χορτιάτη, καλύπτοντας έτσι όλο το εύρος της ιστορικής μνήμης – από τις εβραϊκές κοινότητες σε Λάρισα και Θεσσαλονίκη, τις καταστροφές χωριών και τις μαζικές εκτελέσεις μέχρι την διπλή ιστορία του στρατοπέδου της Καισαριανής.

«Κάποιες στιγμές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, έχοντας διαβάσει ήδη αρκετά για το ζήτημα, θεωρούσα απίστευτα ντροπιαστικό το πόσο μικρές ήταν οι αποζημιώσεις που πλήρωσε το γερμανικό κράτος στους Έλληνες την δεκαετία του ’50 - Αναλογιζόμενος μάλιστα παράλληλα ότι μέρος αυτών των αποζημιώσεων ήταν και η αγορά ελληνικού καπνού… Όταν επισκεφτήκαμε τα μαρτυρικά χωριά και τις περιοχές όπου οι κάτοικοι εκτελέστηκαν μαζικά, τότε ένιωσα τεράστια ντροπή για την ύβρη των Γερμανών της δεκαετίας του ‘50», αναφέρει ο καθηγητής, Άλφονς Κένκμαν.

Αν και η ανταπόδοση της επίσκεψης από ελληνικής πλευράς δεν έγινε εφικτό να γίνει φέτος λόγω της πανδημίας, έχει ήδη προγραμματιστεί για του χρόνου. Έτσι, σύμφωνα με τον καθ. Κένκμαν, με αυτή την πρωτοβουλία δημιουργήθηκε ένας νέος δίαυλος επικοινωνίας με την Ελλάδα. Μάλιστα, αναφερόμενος στις αδελφοποιημένες πόλεις Λειψία και Θεσσαλονίκη υπογράμμισε πως και ως καθηγητής στο εκεί πανεπιστήμιο θα προωθήσει τις ανταλλαγές «κυρίως όσον αφορά το στρατόπεδο συγκέντρωσης Παύλος Μελάς στη Θεσσαλονίκη. Το θέμα προσφέρει δυνατότητες για ενδιαφέροντα προγράμματα, τα οποία μπορούν να συνδέσουν τις δύο αδελφοποιημένες πόλεις μεταξύ τους».

Άλλωστε, όπως υπογραμμίζει και ο κ. Καρπουχτσής «Ο διάλογος και οι επισκέψεις κοινωνίας των πολιτών και ερευνητών συμβάλλουν στην ανάδειξη της ιστορίας και την ενδυνάμωση της δημοκρατίας σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο».

Η έκθεση θα παραμείνει στον εξωτερικό χώρο της Βίλας τεν Χόμπελ μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου 2021. Στη συνέχεια θα ταξιδέψει και σε άλλες γερμανικές πόλεις – εφόσον τα μέτρα κατά της πανδημίας το επιτρέπουν…

ΠΗΓΗ:

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΡΑΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΖΩΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ? ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ!

Οταν ο Χάρης Ρώμας συνεντευξιάζεται στην Τάνια Τρύπη σε εκπομπή της ΕΡΤ «Σημείο συνάντησης»

💛   Ο Χάρης Ρώμας συναντήθηκε με την Τάνια Τρύπη στην εκπομπή της ΕΡΤ «Σημείο συνάντησης» και μίλησαν για πολλά θέματα, όπως και για τις οικογένειές τους.

 👱Ξεχωριστή στιγμή, η αναφορά του Χάρη Ρώμα στον πατέρα του και στην ταραχώδη σχέση που είχε μαζί του.

«Δεν ήθελε να γίνω ηθοποιός με το όνομά μου γιατί ήθελε να γίνω ο Χάρης Ρασσιάς, ο σπουδαίος ιατρός. Λίγο πριν πεθάνει από τον τηλεφωνητή άκουσα τη φωνή του σπασμένη και τρεμάμενη και αμέσως κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει και ότι μπορεί και να τον χάσω. Είχα να τον δω πέντε χρόνια. Πήγαμε στο εξοχικό μας και μέσα σε 2-3 μέρες προσπαθήσαμε να ανακτήσουμε όσα χάσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια» είπε αρχικά και πρόσθεσε:

😊«Στις 3-4 βόλτες που κάναμε στους Αγίους Θεοδώρους ο κόσμος μας σταμάταγε και του έλεγε “κύριε Ρώμα ο γιος σας είναι καταπληκτικός” και τότε τα μάτια του διαστέλλονταν σαν παιδί και δεν πίστευε αυτό που συνέβαινε. Δεν το πίστευε και ο ίδιος ότι λίγο  πριν πεθάνει άλλαξε κι εκείνος όνομα».

💦   Η στιγμή που συγκλόνισε όμως ήταν όταν ο ηθοποιός περιέγραψε τη στιγμή που «έπιασα τον εαυτό μου σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής μου, όταν αισθάνθηκα μεγάλη αδυναμία, ότι είμαι ευάλωτος και φοβισμένος, το πρώτο πράγμα που είπα γονατίζοντας μέσα στο σπίτι μου από το άγχος και το στρες ήταν “μπαμπά…” Αυτό…»