Οι τιμές του ελαιόλαδου δείχνουν μια μικρή ανάκαμψη. Το επόμενο διάστημα και μέχρι να ξεκινήσει η νέα ελαιοκομική περίοδος θα φανεί αν πρόκειται για ουσιαστική άνοδο των τιμών ή για μια πρόσκαιρη αντίδραση της αγοράς.
Το μόνο βέβαιο, και αυτό δείχνει πλέον να προβληματίζει όλους τους εμπλεκόμενους στον τομέα του ελαιόλαδου, είναι ότι οι τιμές κάτω από 2,50 ευρώ το κιλό είναι προβληματικές για τη βιωσιμότητα του τομέα. Τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλες τις υπόλοιπες ελαιοπαραγωγικές χώρες της Ε.Ε., έχει γίνει κατανοητό ότι με τιμές κάτω των 2,50 ευρώ είναι ασύμφορη η συνέχεια της ελαιοκαλλιέργειας μιας και δεν καλύπτεται το βασικό κόστος παραγωγής.
Έχουμε κι άλλες φορές στο παρελθόν επισημάνει ότι, αν δεν υπάρξει ουσιαστική αύξηση των τιμών, οι ελαιώνες της Μεσσηνίας θα εγκαταλειφθούν με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και το περιβάλλον της περιοχής. Η ελαιοκαλλιέργεια στην περιοχή μας γίνεται βασικά από ετεροαπασχολούμενους που ζουν σε αστικά κέντρα, και στηρίζεται σε εργατικά χέρια μεταναστών. Τα δημογραφικά στοιχεία της Μεσσηνίας αποτυπώνουν ευκρινώς και με αδιάψευστο τρόπο την πραγματικότητα - και με βάση αυτήν θα πρέπει να γίνεται η προσέγγιση του προβλήματος για να πατάει οποιοσδήποτε σχεδιασμός. Με τιμή στο ελαιόλαδο που δεν καλύπτει έστω το κόστος συγκομιδής, αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας πόσο κοντά βρίσκεται η εγκατάλειψη.
Μαγικές λύσεις για την τιμή του ελαιόλαδου δεν υπάρχουν, αλλά είναι προφανές ότι δεν μπορεί στη Μεσσηνία το λάδι να πουλιέται 2,10 - 2,20 ευρώ το κιλό και την ίδια ώρα να διαβάζουμε σε ρεπορτάζ ότι στη Φότζια της Ιταλίας «η αγορά επιδιώκει να σπάσει τις αντιστάσεις των 4 ευρώ με το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο αυτή τη στιγμή να πουλιέται 3,90 ευρώ το κιλό». Οι διαφορές είναι τεράστιες και δείχνουν ότι υπάρχουν περιθώρια να κλείσει η ψαλίδα στην τιμή παραγωγού. Το πρόβλημα είναι ότι μένουμε πάντα στις διαπιστώσεις χωρίς να αναλαμβάνονται ουσιαστικές πρωτοβουλίες που θα οδηγούν στην ομαλή λειτουργία της αγοράς και την ουσιαστική στήριξη της ελαιοπαραγωγής. Το μόνο που μας μένει είναι να χορεύουμε στο ρυθμό που βαρούν άλλοι τα νταούλια, ελπίζοντας ότι δεν θα μας αναγκάσουν να εγκαταλείψουμε οριστικά το χορό.
