Κομμάτια μία αρχαίας ηπείρου βρίσκονται θαμμένα κάτω από τον πυθμένα του ινδικού ωκεανού, σύμφωνα με μία νέα έρευνα. Οι επιστήμονες βρήκαν στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας χερσαίας μάζας πριν από 2.000 με 85 εκατομμύρια έτη. Η λωρίδα γης, που ονομάστηκε Μαυριτία (Mauritia), σταδιακά κατακερματίστηκε και εξαφανίστηκε κάτω από τη θάλασσα, καθώς ο σύγχρονος κόσμος άρχισε να παίρνει τη μορφή του
Μέχρι πριν από περίπου 750 εκατομμύρια χρόνια, η χερσαία μάζα της Γης συγκροτούσε μία τεράστια ενιαία ήπειρο, που ονομαζόταν Ροδινία. Αν και σήμερα χιλιάδες χιλιόμετρα ωκεανού χωρίζουν την Ινδία και τη Μαδαγασκάρη, κάποτε βρίσκονταν η μία δίπλα στην άλλη. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι βρήκαν στοιχεία για την ύπαρξη μία μικρο-ηπείρου, που βρισκόταν ανάμεσα σε αυτές τις δύο περιοχές.
Συγκεκριμένα, μελέτησαν κόκκους άμμου από τις παραλίες του Μαυρίκιου. Ενώ οι κόκκοι χρονολογούνταν περίπου εννέα εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν σημειώθηκε μία ηφαιστειακή έκρηξη, περιείχαν μέταλλα που ήταν μεγαλύτερης ηλικίας
.
«Βρήκαμε ζιρκόνια, που αποσπάσαμε από την άμμο, τα οποία συνήθως συναντώνται στον ηπειρωτικό φλοιό», δήλωσε στο BBC ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, Trond Torsvik.
Η ύπαρξη της μικρο-ηπείρου πιστεύεται ότι διήρκεσε εκατομμύρια χρόνια, από την εποχή του Προκαμβρίου όταν η γη ήταν άγονη και χωρίς την ύπαρξη ζωής, έως την περίοδο που οι δεινόσαυροι έκαναν την εμφάνισή τους. Μέχρι που περίπου 85 εκατομμύρια πριν, η μικρο-ήπειρος εξαφανίστηκε κάτω από τον ωκεανό.
Ωστόσο, ένα μικρό τμήμα της είναι πιθανό να έχει διατηρηθεί. «Αυτή τη στιγμή, οι Σεϋχέλλες είναι ένα κομμάτι γρανίτη, ή ηπειρωτικού φλοιού, που βρίσκεται σχεδόν στη μέση του Ινδικού Ωκεανού. Όμως, μια φορά κι έναν καιρό, βρισκόταν βόρεια της Μαδαγασκάρης. Και αυτό που λέμε, είναι ότι ίσως αυτό (το κομμάτι της μικρο-ηπείρου) να ήταν πολύ μεγαλύτερο, και να υπάρχουν πολλά κομμάτια της διασκορπισμένα στον ωκεανό», δηλώνει ο Torsvik.
Αναλύσεις του βαρυτικού πεδίου της Γης αποκαλύπτουν διάφορες περιοχές όπου ο φλοιός του πλανήτη κάτω από το βυθό του ινδικού ωκεανού είναι πιο παχύς από τον φυσιολογικό ωκεάνιο φλοιό (έχει πάχος 25 έως 30 χλμ έναντι του συνήθους πάχους 5 έως 10 χλμ), γεγονός που πιθανώς οφείλεται στα διάσπαρτα απομεινάρια της βυθισμένης Μαυρικίας. Και άλλες περιοχές των βυθών στους ωκεανούς πρέπει να κρύβουν παρόμοια υπολείμματα αρχαίων ηπείρων - φαντασμάτων.
Χρειάζεται περαιτέρω έρευνα για να διερευνηθεί πλήρως τι έχει απομένει από αυτή τη χαμένη γη. Ο Torsvik προτείνει τη χρήση σεισμικών δεδομένων για μία απεικόνιση της περιοχής, καθώς η εναλλακτική της γεώτρησης έχει μεγάλο κόστος.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nature Geoscience».
